March 2017

Ξανθη Σπανου: «Η κοινωνια μας επιβαλλει να ειμαστε ευτυχισμενοι»

ΤΑ ΝΕΑ

Η «Ευτυχία» του Χρήστου Πυθαρά, που βγαίνει αύριο στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι μια «μικρή» ταινία, ένα ψυχολογικό θρίλερ στημένο πάνω σε έναν χαρακτήρα. Δηλαδή σε μια ηθοποιό: η Ξανθή Σπανού κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο και παίρνει στην πλάτη της σχεδόν όλο το φιλμ.

Χρηστος Πυθαρας: Ολοι κουβαλαμε την αναγκη αποδοχης, να νιωθουμε πως ανηκουμε καπου

REV-MA

To trailer της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του με τον τίτλο «Ευτυχία», αποτέλεσε την έμπνευση για τις ερωτήσεις. Ο Χρήστος Πυθαράς αποφεύγει τις φωτογραφίες, ονειρεύεται ένα ταξίδι με τροχόσπιτο σε όλο τον κόσμο και προκαλεί να παίξουμε (σ)τη ζωή. Νίκος Σαμουρέλης 

Όταν ζορίζουν τα πράγματα τi κάνεις;
Χρήστος Πυθαράς: Έχω υπάρξει μαμόθρεφτο κι η πρώτη μου αντίδραση είναι να κρυφτώ, για να τα αποφύγω. Συνάμα, ο εγωισμός μου δεν μου το επιτρέπει. Ευτυχώς, έχω περάσει καταστάσεις που τις έχω ξεπεράσει, που με έμαθαν να εμμένω και να αντιμετωπίζω τα ζοριλίκια (μου). Οι Αμερικάνοι έχουν ένα πολύ ωραίο ρητό, που το έχω ακούσει σε ταινία, «when the things get tough the tough get going».

Βρίσκεις ένα post-it κολλημένο στη πόρτα σου. Τι γράφει και σε φοβίζει τόσο;
Χ.Π.: «Ξέρω τι έκανες». Σύνδρομο ενοχής και μια φωλιά συνεχώς λερωμένη. Τετάρτη δημοτικού, έκανα κωλοδάχτυλο σε ένα αμάξι που ξεπάρκαρε με την όπισθεν, και μας διέκοψε το παιχνίδι. Το αμάξι σταμάτησε απότομα, η οδηγός έβγαλε το κεφάλι της έξω από το παράθυρο και μου είπε θυμωμένα: «Ξέρω που μένεις, θα τα πω όλα στην μάνα σου το βράδυ». Για μέρες κουβαλούσα αυτήν την αγωνία, που την συνάντησα αργότερα στο «Έγκλημα και Τιμωρία».

Η επόμενη αντίστροφη μέτρηση στη ζωή σου, τι θα ήθελες να αφορά;
Χ.Π.: Το επόμενο γύρισμα μεγάλου μήκους, το επόμενο μοντάζ μεγάλου μήκους, την επόμενη πρεμιέρα. Ιδανικότερα ακόμα, τις αντίστροφες μέρες πριν να φύγω για ένα διετές – τριετές ταξίδι με βανάκι / τροχόσπιτο σε όλο σχεδόν τον γαμημένο πλανήτη. 03.36 τώρα και σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ στην κουτσουλιά των Εξαρχείων.

Όταν κλειδώνεις τις νύχτες, τι αφήνεις απ’ έξω;
Χ.Π.: Τόσο ωραία ερώτηση και δεν μπορώ να σκεφτώ μια ειλικρινή απάντηση.

Όλες οι ιστορίες αξίζουν ένα ευτυχισμένο τέλος;
Χ.Π.: Μπορεί όχι όλες οι ιστορίες, μα σίγουρα όλοι οι άνθρωποι. Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους δυστυχισμένους. Όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε συγκεκριμένες ανάγκες. Την ανάγκη της αποδοχής και να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου. Όταν αυτές οι ανάγκες μας καταπιέζονται εξωφρενικά, ρεαλιστική κατάσταση του σύγχρονου κόσμου, είναι σαν βιάζεται ο ψυχισμός μας. Και αντιδρούμε παράλογα, βίαια. Κλασσικά κινηματογραφικά παραδείγματα ο «Ταξιτζής» του Σκορσέζε, το «Suntan» του Παπαδημητρόπουλου, o χαρακτήρας του δάσκαλου οδηγού οδήγησης από το «Happy Go Lucky» του Μάικ Λι και της νευρωτικής γυναίκας από το «Another Year» του ίδιου σκηνοθέτη.

Τι νομίζεις…ότι μπορείς να παίζεις μαζί μας;
Χ.Π.: Η πρώτη θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησα είχε σαν tagline «Ας παίξουμε ένα παιχνίδι…να σπάσει ο πάγος». Μου αρέσει πολύ να παίζω με τους θεατές των project στο θέατρο ή τον κινηματογράφο. Και με το να παίζω, εννοώ να τους προκαλώ να αντιδράσουν. Αυτό λείπει από όλους μας, από εμένα. Μια (ουσιαστική) αντίδραση. Τα πάντα συνεχίζονται σε μια συνεχή κατάσταση limbo και μετά πεθαίνεις. Άρα, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ; Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να παίξουμε; Πόσο όμορφοι, είναι οι ηθοποιοί που δεν φοβούνται να παίζουν. Πόσο όμορφοι, είναι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να παίζουν. Αν αντιλαμβανόμασταν – με την έννοια της λέξης – τους στίχους του Morisson, του Dylan, του Bukowski, του Σιδηρόπουλου και του Αγγελάκα, ίσως παρακινούμασταν κάπως, να παίξουμε. Μα και τώρα αυτό συμβαίνει, μετά από αυτή την καλλωπισμένη παρλαπίπα, το αποτέλεσμα του εαυτού μου θα έχει παραμείνει το ίδιο. Δεν θα με έχω αλλάξει κάπως. Δεν υπάρχει αντίδραση προς τον εαυτό μας και τις έμφυτες δικλείδες ασφαλείας μας. Κάτι πάει να μας πει το «Fight Club», ο μονόλογος του «Appocalypse Now» και του «Liguid Sky», ο μονόλογος του «American Psycho» και το voice over του «American Beauty» και το «I  know things are bad…but first you got to get mad…I am a human being, god damn it and I can’t take it anymore».

Τις απαντήσεις για όσα θα συμβούν στη ζωή σου, γνωρίζει κάποιο διάσημο εν ζωή πρόσωπο, το οποίο μπορείς να συναντήσεις. Ποιος θα ήθελες να είναι και γιατί;                                                                                                                                                                      Χ.Π.: Θα ήθελα να κεράσω σε ένα καφενείο, ελληνικό σκέτο διπλό, τον Tom Waits και τον Bob Dylan. Να αράξω πίσω και να τους ακούσω να μιλούν. Wishful thinking. Απαντήσεις για την ζωή μου, έχω βρει μέσα από τις μουσικές και τους στίχους τους. Διαφορετικά, να μιλάω 37 ώρες για το NBA και την ιστορία του, με τον Dominique Wilkins. Όταν οι κοπέλες είχαν αφίσες του Brad Pitt και ονειρώξεις, εγώ έβλεπα αγώνες του με τους Hawks και κοπανιόμουν. Εναλλακτικά, θα ήθελα αν ήταν εν ζωή, να πάω για μπύρες με τον Bill Hicks.

*H ταινία «Ευτυχία» σε σκηνοθεσία Χρήστου Πυθαρά προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 23 Μαρτίου.

Η «Ευτυχια» του Χρηστου Πυθαρα στο Πανοραμα του BAFICI

Χρόνο με το χρόνο, το BAFICI εδραιώνει τη θέση του ως ένα από τα πιο ξεχωριστά κινηματογραφικά φεστιβάλ στον κόσμο, με βασικό στόχοην προώθηση του ανεξάρτητου κινηματογράφου, προβάλλοντας φρέσκες, τολμηρές, καινοτόμες ταινίες. Μέσα σε ένα σύνολο διαφορετικών πολιτιστικών εκφράσεων, η «Ευτυχία» του Χρήστου Πυθαρά, επιλέχθηκε στο Πανόραμα του Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί 19 με 30 Απριλίου 2017.

Η Άννα έχει αρχίσει να ζορίζεται. “Χαμογέλα.” Η Άννα έχει σπίτι. “Αϋπνία.” Η Άννα έχει δουλειά. “Εννιά-πέντε, θ’ αργήσω.” Η Άννα έχει φίλους. “Βαριέμαι.” Την Άννα την αγαπάνε οι γονείς της. “Άνοιξε.” Ή Άννα δεν κοιμάται. “Καυλώνω.” Η Άννα φοβάται. “Ποιός είναι;”

Η Άννα, μια νεαρή κοπέλα που ζει μόνη της, αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που της αφήνει άγνωστος στην πόρτα της. Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τα κίτρινα χαρτάκια, αρχίζει να υποπτεύεται τους πάντες γύρω της και σταδιακά οδηγείται σε ψυχική κατάρρευση. Η «Ευτυχία» είναι το ψυχογράφημα μιας γυναίκας που χάνει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα, μία κωμικοτραγική ματιά στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, μέσα από την δική της αλλοιωμένη αντίληψη των πραγμάτων.

Δείτε αποκλειστικά το teaser τρέιλερ της «Ευτυχίας» που κυκλοφορεί από 23 Μαρτίου στους Κινηματογράφους.

ΕΥΤΥΧΙΑ (Bliss) – teaser#7 from Christos Pitharas on Vimeo.

Παίζουν: Ξανθή Σπανού, Δημήτρης Αλεξανδρής, Θέμις Μπαζάκα, Σταύρος Συμεωνίδης, Μυρτώ Πανάγου, Γιάννης Μυλωνάς, Κατερίνα Παπανδρέου και ο Χρήστος Στέργιογλου
Παραγωγή – Σκηνοθεσία: Χρήστος Πυθαράς
Συμπαραγωγοί: Πέτρος Νιαμονιτάκης και Χρήστος Κοντέος
Σενάριο: Χρήστος Πυθαράς, βασισμένο σε μία ιδέα του Γιάννη Μακρυνόρη
Μουσική: Ντίνος Τσέλης
Διευθυντής Φωτογραφίας: Ευγένιος Δοινυσόπουλος και Νίκος Θωμάς
Σκηνογραφία: Πηνελόπη Βαλτή και Μαρία Παπαδημητρίου
Διεύθνση Παραγωγής: Φωτεινή Δράκου
Ηχοληψία: Χρήστος Παπαδόπουλος, Άρης Παυλίδης και Ντίνος Κίττου
Ενδυματολογία: Ελίνα Μαντίδη
Μακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου και Γεωργία Αντωνοπούλου
Μοντάζ: Βασίλης Σταυρόπουλος
Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιάννης Γιαννακόπουλος
Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης
Color Correction: Μάνος Χαμηλάκης
Βοηθοί Σκηνοθέτες: Νίκη Μαλλιωτάκη, Κώστας Δαβελάς και Γιώργος Ασλανίδης
Οπερατέρ: Νίκος Θωμάς και Αλέξανδρος Τόλιος Ζήσος
Ηλεκτρολόγος; Βασίλης Καμινάρης και Νίκος Ασημινιός
Μακενίστας: Βασίλης Καμινάρης
Μπούμαν: Αλέξης Κουκιάς και Αποστόλης Κουτσιανικόλης
Composition: Correct Creative Productions
Στούντιο Εικόνας: 2/35
Στούντιο Ήχου: Tone Studio

Κρητικη απο το Moveit Mag

MOVEITMAG.GR

Σύνοψη: Η “Ευτυχία” είναι η ιστορία της Άννας, μια νεαρής κοπέλας που αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που της αφήνει άγνωστος στην πόρτα της. Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τα κίτρινα χαρτάκια, αρχίζει να υποπτεύεται τους πάντες γύρω της και σταδιακά οδηγείται σε ψυχική κατάρρευση.

Η Άννα, είναι μια γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου που δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της και όχι την Άννα.

Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης.

Η “Ευτυχία” είναι το ψυχογράφημα μιας γυναίκας που χάνει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα, μία κωμικοτραγική ματιά στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, μέσα από την δική της αλλοιωμένη αντίληψη των πραγμάτων.

Άποψη: Η Ευτυχία του Χρήστου Πυθαρά απεικονίζει το ψυχόδραμα και τις ανασφάλειες μιας νεαρής κοπέλας της διπλανής πόρτας, μέσα στους τοίχους πολυκατοικιών που στήνουν έναν καμβά απειλής, με έξυπνες ιδέες και τρόπο οικείο και μαζί ανησυχητικό.

Mε κάποιες μάλλον εμφανείς επιρροές από τον Πολάνσκι, τις οποίες όμως έχει χωνέψει με αποτέλεσμα να μην μιμείται, ο Έλληνας σκηνοθέτης καταφέρνει και στήνει ένα μεσοαστικό “παραμύθι” ρουτίνας που σταδιακά μεταμορφώνεται σε εφιαλτικό παρατράγουδο, καθοδηγώντας με αυτοπεποίθηση μια ερμηνεύτρια που τον δικαιώνει απόλυτα.

Η Ξανθή Σπανού προσωποποιεί με σθένος και πάθος τις ψυχοσωματικές νευρώσεις μιας νεαρής γυναίκας με επιφυλάξεις και πεισματική αυοσυγκράτηση, σχεδόν παραδομένη στην ευκολία του facebook που την οδηγεί σε μια σταδιακή (και σχεδόν ολική) αποκοινωνικοποίηση, αλλά και συμπεριφορές στα όρια του καχύποπτα αρρωστημένου με θεαματικές εκρήξεις εκνευρισμού. Κυριαρχεί στην οθόνη.

Τον Πυθαρά προδίδει το ελάχιστο μπάτζετ που διαθέτει και που τον εμποδίζει να ολοκληρώσει αρκετές σκηνές, μη προσφέροντας επιθυμητό “πεδίο δράσης”, ενώ το σενάριο που έχει ο ίδιος γράψει είναι εύστοχο, με σωστή παράλληλη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας, την ίδια ώρα όμως λίγο περισσότερο από ότι χρειαζόταν ελλειπτικό, με αποτέλεσματα κάποια “γεμίσματα” χρόνου μάλλον να αδυνατίζουν την ατμοσφαιρική διάδραση που σιγά και μεθοδικά χτίζει και η οποία για να ανθήσει και να καρποφορήσει χρειαζόταν λειτουργικές και όχι αφαιρετικές πινελιές.

Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί να μην παραδεχθείς έναν τύπο που έστησε μια τόσο update ταινία με μπάτζετ σχεδόν 10.000 ευρώ (!) συνολικά τρέχοντας την παραγωγή και την προώθηση επίσης μόνος του και να μην αναλογιστείς πόσο περισσότερο υποσχόμενο αναμένεται το επόμενο βήμα του με πιο ευοίωνες προοπτικές…

Κρητικη απο την Τατιανα Καποδιστρια

TOSPIRTO.NET

Τεχνικά άψογη, υφολογικά συμπαγής και με καλή πρωταγωνίστρια, η ταινία παρακολουθεί, μ’ ένα κάποιο κυνικό χιούμορ, την καταβύθιση μιας κοπέλας στην μοναξιά, την κατάθλιψη, και την παράνοια στην σημερινή Αθήνα.

Η Άννα (Σπανού, καλή) ζει μόνη σε συμπαθητικό «φοιτητικό» διαμερισματάκι στα Εξάρχεια. Δουλεύει σε φωτογραφείο, έχει κάτι φίλες και μια κλασική συγκρουσιακή σχέση με την ελαφρώς αλλού, εγωκεντρική μάνα της (Μπαζάκα). Μάλλον έχει χωρίσει πρόσφατα από κάποιον Ιάσονα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία κι είναι το θέμα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Πυθαρά, είναι ότι η Άννα έχει αρχίσει να το χάνει (το «γιατί» δεν φαίνεται να απασχολεί το δημιουργό, πράγμα που είναι, περιέργως, και ευπρόσδεκτο και ελλειμματικό). Η Άννα κλείνεται τα βράδια σπίτι σερφάροντας ψυχαναγκαστικά κι απορρίπτοντας προτάσεις για εξόδους. Κοιμάται λίγο. Νιώθει πως απειλείται –κάποιος κολλάει post-it με αντίστροφη μέτρηση στην πόρτα της. Απομονώνεται. Τσακώνεται με συνάδελφό της (Αλεξανδρής). Τρώει ετοιματζίδικα και πετάει τα λαχανικά που σαπίζουν στο ψυγείο. Υποπτεύεται τους πάντες. Ξύνεται ψυχαναγκαστικά –έχει πιθανόν κοριούς, φέρνει απεντομωτή για ψεκασμό. Μήπως ο απεντομωτής είναι ο μυστηριώδης διώκτης της με το κόκκινο μπουφάν, που αρχίζει και βλέπει παντού γύρω της; Τα γκραφίτι –«Ευτυχείτε» προτρέπει ένα κοντά στο σπίτι της– την ειρωνεύονται απροκάλυπτα. Η Άννα καταρρέει…
Είναι προδήλως πεπερασμένη, και όχι τρομερά πρωτότυπη η σεναριακή ιδέα του Πυθαρά. Ο τρόπος, ωστόσο, που τεχνικά μέσα και ρυθμός την υπηρετούν αποκαλύπτουν έναν επιμελή και αξιόλογο αφηγητή. Η παρατήρηση και ανάδειξη της λεπτομέρειας, το υπόκωφο χιούμορ, καθώς και η φυσικότητα διαλόγων και καταστάσεων ξεχωρίζουν. Συγχρόνως, η φωτογραφία (Ευγένιος Διονυσόπουλος, Νίκος Θωμάς), η ερμηνεία της Σπανού και κυρίως η μουσική του Ντίνου Τσέλη –που πηγαινοέρχεται μεταξύ ενός επίμονου «θριλερικού» μοτίβου και ορχηστρικής μελωδίας– υπηρετούν σωστά την πρόθεση του σκηνοθέτη να ιχνογραφήσει το πορτρέτο μιας «κανονικής» σύγχρονης κοπελιάς που προοδευτικά βουλιάζει σε ψυχωτική κατάθλιψη. Ενδιαφέρουσα, επίσης, η ρεαλιστική και ταυτόχρονα ποιητική αποτύπωση της πόλης-όπως-είναι, πέρα από εξωραϊσμούς, ή ντεμέκ, κουλτουριάρικες μιζέριες. Συνολικά, μια υποσχόμενη πρώτη προσπάθεια.

Κρητικη απο τον Χρηστο Μητση

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Η Άννα, μια νεαρή κοπέλα που ζει μόνη της, αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που κάποιος άγνωστος αφήνει στην πόρτα της. Προσπαθώντας να ανακαλύψει την ταυτότητά του, υποπτεύεται τους πάντες γύρω της και οδηγείται στην απόγνωση. Ο Πολάνσκι καραδοκεί πίσω από τις ατμοσφαιρικές εικόνες ενός μοντέρνου αστικού εφιάλτη με «διάφανες» προθέσεις, σινεφίλ καταβολές και αφηγηματικές ιδέες.

Η Ξανθή Σπανού είναι η Άννα, μια κοπέλα που ζει μόνη της και αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που κάποιος άγνωστος αφήνει στην πόρτα της. Προσπαθώντας να ανακαλύψει την ταυτότητά του, υποπτεύεται τους πάντες γύρω της, απομονώνεται και οδηγείται­ στην απόγνωση. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Χρήστος Πυθαράς τής χαρίζει για συμπρωταγωνίστρια μια Αθήνα που σταδιακά μετατρέπεται σε ζωντανή απειλή, όχι μέσα από τα ντοκιμαντερίστικα πλάνα μιας μεγαλούπολης σε κρίση, αλλά μεταμορφωμένη από τις ατμοσφαιρικές εικόνες ενός μοντέρνου αστικού εφιάλτη.

Ο Πολάνσκι της «Αποστροφής» και του «Ενοίκου» καραδοκεί σε κάθε γωνιά, ο Ντέιβιντ Λιντς και ο Νίκολας Ρεγκ βάζουν το χεράκι τους, αλλά ο σινεφίλ Πυθαράς καταφέρνει να ελέγξει­ σε μεγάλο βαθμό τις επιρροές­ και να βάλει σε τάξη τις αφηγηματικές ιδέες του. Το sound design αξιοποιείται δημιουργικά, το μοντάζ δίνει ρυθμό και η Άννα παθαίνει όσα ακριβώς περίμενες να της συμβούν, σε ένα περιορισμένου βεληνεκούς σκηνοθετικό ντεμπούτο με «διάφανες» προθέσεις, αλλά αυτοέλεγχο, συνέπεια και κινηματογραφικό γνώθι σαυτόν.